Anlık mutluluk yaşamak ve ardından uzun mutsuzluk yaşamak. Neden böyle ki? Bir anlık seni çekip çeviren o mükemmel duygu, arkasında hüzünü ve hasreti beraberinde getiriyor. Bu herkes için böyle.

Neden birisinden birisi daha ağır basınca, istenmeyen durumlar ortaya çıkıyor? Mesela çok mutlu olup az üzülmekte insana yetmiyor. Bu seferde uyuzlanıyoruz. Neden eşit duyguları yaşamıyoruz?

Sırf o üzülmesin diye, kendini paralamak doğru bir davranış mı? Veya susmak? O adına üzüldüğün kişi, buna değiyor mu?